به گزارش کیمیای سخن به نقل از پایش روز، طی هفته‌ای که اکبر ابدالی مدیرکل صنعت، معدن و تجارت قم به همراه هیئتی سنگین به چین سفر کرده بودند، فرصت طلایی رایزنی و چانه‌زنی برای دریافت سهمیه ارز ماشین‌آلات صنعتی از دست رفت. وزارت صنعت، معدن و تجارت در غیاب نمایندگان پیگیر قم، منابع را میان استان‌های دیگر تقسیم کرد و نام قم در فهرست نهایی جایی نداشت.
این یعنی، کارخانه‌هایی که برای نوسازی تجهیزات و افزایش تولید چشم‌انتظار ارز بودند، حالا باید یا دست از توسعه بکشند، یا وارد میدان رقابت نابرابر با استان‌هایی شوند که با حمایت دولت تجهیز شده‌اند.
گازوئیل نرسید؛ چرخ تولید ایستاد
اما این تنها ضربه نبود. در همان بازه زمانی، جلسات نهایی تخصیص سهمیه گازوئیل صنعتی هم در تهران برگزار شد و باز هم قم هیچ نماینده مؤثری نداشت. نتیجه؟ عدم دریافت سهمیه برای بسیاری از واحدهای تولیدی، خصوصاً آن‌هایی که در حوزه حمل‌ونقل مواد اولیه و محصولات نهایی فعالیت دارند.
نبود گازوئیل یعنی کندی در توزیع، یعنی افزایش هزینه‌ها، یعنی اختلال زنجیره تولید. آن‌وقت مدیرانی که باید در این جلسات حاضر می‌بودند، در حال بازدید از نمایشگاه‌های پرزرق‌وبرق چین بودند؛ با هزینه‌هایی میلیاردی و بدون پاسخگویی.
صمتِ بی‌صدا، صنعتِ بی‌پناه
اکبر ابدالی، مدیرکل صنعت، معدن و تجارت قم، حالا زیر تیغ انتقادهای جدی است. فعالان اقتصادی یکی‌یکی زبان به گلایه گشوده‌اند؛ از بی‌توجهی‌های مکرر، از ضعف در پیگیری حقوق صنعت قم، از وعده‌های بی‌سرانجام. آن‌ها دیگر از سکوت خسته شده‌اند، چون نتایج این ضعف مدیریتی را به چشم می‌بینند: تعطیلی خطوط تولید، افزایش هزینه‌ها، ناامیدی روزافزون.
استاندار محترم؛ وقتی چشم‌ها را بستی، باید منتظر سقوط باشی
اما عجیب‌تر از همه، سکوت اکبر بهنام‌جو، استاندار قم است. استانداری که با بی‌تفاوتی از کنار این سفر پرهزینه عبور کرد، حالا باید پاسخ دهد که چرا به مدیرانش اجازه داد در اوج بحران، قم را ترک کنند و فرصت‌های طلایی چانه‌زنی را از دست بدهند؟
آقای استاندار! وقتی شما چشم بر سفری بی‌ثمر بستید، باید امروز هم پاسخگوی زمین‌خوردن صنایع قم باشید. شعاری که رهبر انقلاب برای سال ۱۴۰۴ تعیین کردند سرمایه‌گذاری برای رشد تولید در قم دارد با غفلت و سوءمدیریت لگدمال می‌شود.
سفر به چین تمام شد؛ بحران تازه شروع شد!
مسئولانی که با ادعای توسعه‌گرایی به چین رفتند، حالا باید بگویند دستاورد سفرشان چه بود؟ در ازای میلیاردها تومان هزینه، چه چیزی به صنعت قم برگشت؟ جز چند عکس یادگاری و نشست‌های بی‌نتیجه؟
در عوض، سهمیه ارز از دست رفت، گازوئیل نرسید، صنایع زمین خوردند و بی‌اعتمادی میان فعالان اقتصادی اوج گرفت.
اکنون وقت پاسخگویی است. وقت آن نیست که گزارش‌های توجیهی بنویسید یا افکار عمومی را با آمارهای دل‌خوش‌کنک سرگرم کنید. صنایع قم قربانی این سفر شده‌اند و فعالان اقتصادی منتظر موضع‌گیری شفاف هستند.
چرا سهم قم از منابع ملی حذف شد؟ چه کسی مسئول پیگیری آن بود؟ و چه زمانی قرار است مدیرانی که در فضای غیرشفاف سفر می‌کنند، در قبال نتایج عملکردشان پاسخگو باشند؟
